بهار از راه می رسد و طبیعت ردای سبز بر تن می كند. پرندگان نغمه شادی سر می دهند و روحی تازه در كالبد انسان ها دمیده می شود كه پویایی و نشاط را در آنها بارور می سازد.
بهاری دوباره در راه است و آدمیان برای تحولی دگر خویش را آماده می كنند و چه زیباست كه در ایران زمین این تحول با سالی جدید همراه است، نوروز از راه می رسد و با خود كوله باری از گذشته و تاریخ غنی این مرزو بوم را به ارمغان می آورد زیرا كه خود میراث جاودان نیاكان این سرزمین است.
نوروز برابر با اول فروردین ماه هجری خورشیدی، جشن شروع سال نو و یكی از كهن‌ترین اعیاد و از برجسته‌ترین و با شكوه‌ترین یادگارهای دوران باستان است كه علاوه بر ایرانیان بسیاری از مردم مناطق مختلف فلات ایران نیز آن را جشن می‌گیرند.
نوروز تركیبی از دو واژه نو و روز به معنی روز نوین است، كه در اصطلاح به معنای نخستین روز از اولین ماه سال خورشیدی می باشد كه در زبان قدیم به معنای نوك روچ یا نوك روز بوده است.
ایرانیان باستان نوروز را 'ناوا سرِدا' یعنی سال نو می نامیدند و در آسیای میانه نیز، زمان سغدیان و خوارزمشاهیان، از نوروز به عنوان نوسارد و نوسارجی به معنای سال نو یاد می كردند.
زمان و منشاء پیدایش نوروز، مشخص نیست، در برخی از متون كهن ایران، همچون شاهنامه فردوسی و تاریخ طبری، 'جمشید' را پایه گذار آن می دانند.
در شاهنامه درباره شكل گیری نوروز این چنین آمده است: جمشید در حال گذشتن از آذربایجان، دستور داد تا در آنجا برای او تختی بگذارند و خودش با تاجی زرین بر روی تخت نشست. با رسیدن نور خورشید به تاج زرین او، جهان نورانی شد و مردم شادمانی كردند و آن روز را روز نو نامیدند.
همچنین در برخی از نقل های تاریخی، بابلیان را آغازگر نوروز دانسته اند و در آنها، رواج نوروز در ایران را به 538 سال قبل از میلاد یعنی زمان ورود كوروش به بابل نسبت می دهند.
هخامنشیان با جشن‌های نوروز آشنا بودند و آن را با شكوه و عظمتی خاص جشن می‌گرفتند و این جشن ها را در فاصله بین 21 اسفند تا 19 اردیبهشت برگزار می كردند.
در زمان اشكانیان و ساسانیان نیز به مناسبت نوروز جشن های گوناگونی برگزار می شد. جشن نوروز در دوران ساسانیان چند روز به طول می انجامید و نوروز به دو دوره كوچك و بزرگ تقسیم می شد، نوروز كوچك یا نوروز عامه از یكم تا پنجم فروردین بود و در روز ششم فروردین جشن نوروز بزرگ یا نوروز خاصه برپا می‌شد. از رسوم رایج آن روزگار این بود كه مردم در بامداد نوروز به یكدیگر آب می‌پاشیدند و شكر هدیه می‌دادند.
امروزه پس از گذشت چندین قرن از برگزاری نوروز مردم در سراسر كشور ایران آن را گرامی می دارند و با آداب و رسوم خاص خود به استقبال آن می روند، آدابی كه هر كدام ریشه در تاریخ پربار و غنی آنها دارد و هرساله تمام تلاش خویش را به كار می بندند تا به بهترین شكل آن را برگزار كنند.
نظافت و خانه تكانی از رسوم پسندیده عید نوروز است كه مردم قبل از فرا رسیدن نوروز آن را انجام می دهند، تا تحولی تازه در زندگی خود ایجاد كنند و آماده پذیرانی از میهمانان عید شوند. نظافت، خرید لباس نو و پوشیدن آن از دیگر آداب و رسوم ایرانیان به شمار می رود.
كاشتن دانه های غلات و حبوبات چند روز پیش از فرا رسیدن نوروز از جمله آیین های كهن ایرانیان بوده و هست.
از بزرگترین نماد آیین های نوروز، سفره هفت سین است كه در آن هفت نوع خوراكی كه با سین آغاز می شود را می گذارند و دلیل برگزیدن عدد هفت این است كه ایرانیان این عدد را مقدس می دانستند، در این سفره هفت چیز قرار میگیرد، كه سیر، سنجد، سمنو، سیب، سكه، سبزه، سماق، سركه از آن جمله اند.
هر هفت، سینی كه چیده می‌شود معنی خاصی دارد.
ایرانیان سیب را نماد زیبایی و تندرستی، سنجد را نماد عشق و محبت، سكه را نماد رزق و روزی، سبزه را نماد رویش، سنجد را نشان عشق، سمنو و سركه را نشان بركت و سیر را نماد دفع بیماری می دانستند.
علاوه بر هفت خوراكی، قرآن، آینه، لاله، شمع، ماهی قرمز، نرگس، سنبل و تخم مرغ رنگی نیز در سفره می گذارند.
در لحظه تحویل سال نو، افراد خانواده بر سر سفره عید نشسته و بزرگ خانواده قرآن را تلاوت می كند و پس از تحویل سال به دیگران عیدی می دهد.
ایام عید نوروز فرصت مناسبی برای صله رحم و ارتباط با خویشان و بستگان است و پس از تحویل سال ایرانیان به دید و بازدید بزرگان، خویشان و آشنایان می روند و این یكی از سنن پسندیده نوروز می باشد.
آخرین روز از عید نوروز مردم جشن سیزده فروردین را برگزار می كنند و بر اساس این سنت فرهنگی و كهن به دشت، صحرا و باغ می روند و آخرین روز عید را در طبیعت به گشت و گذار و تفریح می گذرانند.
امروزه پس از گذر چندین سده از پیدایش نوروز همواره آغاز سال نو گرامی داشته می شود و این ایام بهانه ای است تا همگان برای مدتی از زندگی روزمره فاصله بگیرند و تحولی هر چند كوچك همراه با بهار در خویش به وجود آورند.
اینك كه زمانی كوتاه به آغاز فصلی تازه و سالی نو باقی است، چون بهار، دل ها را پر از تازگی و طراوات سازیم تا با قلب هایی صاف و یكرنگ به استقبال این پیام آور رویش رویم.
اطلاع**9131**1717
عضو شوید
عضویت سریع
آمار مطالب
آمار بازدید
